পুনিমাৰ যৌৱন

 মোৰ নাম Purnima।পাঁচ বছৰমান আগৰ কথা ।মই তেতিয়া উচ্চতৰ মাধ্যমিক দ্বিতীয় বৰ্ষৰ ছাত্ৰী ।আমাৰ ঘৰত মই আৰু মা ,দেউতা ।দেউতা নগাওঁৰ উপায়ুক্তৰ কাৰ্যালয়ত উচ্চবৰ্গৰ সহায়ক ।মই এজনী কবলৈ গ'লে বৰ ধুনীয়া ছোৱালী ।ওখই পাঁচ ফুট দুই ইঞ্চি, তানপুৰাৰ দৰে নিতম্ব,মঙহাল তপিনা,৩৪ ইন্ঞ্চি চাইজৰ ব্ৰা পৰিহিত মইজনী যদি ক'ৰবালৈ বাটৰ ডেকাই ৰ'লাগি চাইছিল ‌।সেই চাৱনিত কাৰোবাৰ আছিল লোলুপতা,কাৰোবাৰ মমতা আৰু কতযে কি বুজাবৰ ভাষা নাই ।কিছুমান ডেকা ল'ৰাৰ চাৱনিবোৰত গাটো সিৰসিৰাই যায় অ'।যেন খাইহে পেলাব একেবাৰে ।ঘৰত আহি মনত পেলাওঁ আয়না চাই চাই,কোনটো ল'ৰাই মোলৈ কেনেদৰে চাইছিল ।মোক দেখি চাগে খুব চুদিবলৈ মন যায় দেহি, হি:হি:হি ভাবি ভাবি মোৰ পেণ্টি তিতি যায় উত্তেজনাত ।বাথৰুমলৈ গৈ আঙুলি মাৰো বুচখনত ।

পুষ্পিতা হোৱাৰ আগৰপৰাই লগৰীয়াৰ মুখত শুনিছিলো চুদাচুদিৰ কথা ।শুনাৰ দিনা ইমান চেক্স উঠিছিল যে কৈ বুজাব নোৱাৰো ।মোৰ সমবয়সৰ লিনাই এদিন কৈছিল,

:অই, এটা কথা জাননে নাই?

:কি?

 :চুদাচুদি ৰ কথা?

:কি চুদাচুদি?

:লৰাবোৰৰ যে বাৰীদাল আমাৰ এই প্ৰস্ৰাৱ কৰা বুচখনত ভৰাই ওলোৱা সোমোৱা কৰে ।

:ধেৎ কি বাজে কথা কৱ।

:সঁচা কথা অ'।ইমান ভাল লাগে নহয় পিছত কৰিলে গম পাবি ।

 :এহ নকৰো দে এইবোৰ কেতিয়াও ।

       লিনা তেতিয়ালৈ গাভৰু হোৱা ছমাহমান হৈছিল।

মই তেতিয়াও হোৱা নাই ।খুদুৱাই থকা মনটোৰে মই

সুধিছিলোঁ আকৌ,

:তই কৰি পাইছ তাৰমানে?

     লাজ কৰি মোৰ কাণৰ ওচৰলৈ মুখখন আনি তাই কৈছিল,

:নকবি আক' কাকো ।মোক ৰমেনদাই কৰিছে ।তই গাভৰু হৈ ল।তোকো কৰিবলৈ কম।গাভৰু হ'লেহে কৰি ভাল লাগে।

:কিনো কথা কৱ।মই আজি মাক সুধি চাম ।

        উচপ খাই লিনাই মোৰ মুখত সোপা দি কৈছিল,

:অই,মাৰক নকবি মূৰ্খ ।গালি দিব ।মাৰে -বাপেৰেতো কামটো কৰি থাকে ৰাতি ৰাতি ।তোক জনাই জানো?

:ধেৎ?মাহঁতে কিয় কৰিব আক'এনে কাম?

:কৰে মূৰ্খ ।ৰাতি সাৰে থাকি টোপনিৰ ভাও জুৰি গম লবিচোন।